Vida sexta
A máis difícil de vivir, sen dúbida. Cumpriume aprender diplomacia, humanidade, psicoloxía, enteireza e todos os matices de amor; sen esquecer paciencia e enerxía.
Viaxei de boca a oído pretendendo calmar corazóns magoados, consolar ánimos feridos, insuflar valor aos covardes e pulo aos indecisos; percorrín grandes distancias a cabalo do vento soñando con facianas que enchía de esperanza -fracasei moitas veces. Chorei cos sufridores, sorrín cos optimistas, rifei a pesimistas contándolles auténticas miserias. Lembreille ao poderoso que era mortal; ao cínico, que pouco nesta vida é o que aparenta; ao pobre amoseille varias portas, e ao amante frustrado insistinlle en que a dor non era eterna.
Non o tiven doado. Só fun palabra.
Ningún comentario :
Publicar un comentario