Gradicela

Intentarei falar diso
Pídeme Willy que fale do que é vivir con acúfenos. Non sei se é un bo momento, porque levo unha tempada con eles tan altos que temo perder a serenidade a cada paso, pero quizais me faga ben e alivie un chisco esta angustia sen consolo.
Sempre tiven ruídos nos oídos porque, ao non contar cunha audición completa, se escoitan os rumores máis ou menos vagos do corpo e, en certo modo, estaba acostumada a non gozar nunca dun silencio "normal"; xa expliquei noutro post que foi unha gripe tremenda a que me deixou estes regalos. Daquela estaba tomando antidepresivos (son bipolar desde os catorce anos) e recibía axuda psiquiátrica; de non ser por iso, coido que me tería tirado pola ventá ao terceiro día de notalos.
Desde o primeiro momento B foi moito máis consciente ca min do que me caera enriba; eu, procurando ser animosa e non pecar de choromicas, encarei o asunto con determinación. Non hai medicación, non hai tratamento, as operacións que se barallan non dan garantías ningunhas de eliminalos, mesmo poden empeoralos, e, por riba, unha realízase no cerebro. Non, gracias. Había que botarlle... valor.

Hoxe por hoxe, a única axuda que se ofrece é a psicoterapia, igual que para a fibromialxia -que tamén padezo-; ningún deses males é grave, non me volverei tola, non me van matar, pero teño que vivir con eles día tras día.
Limitacións que implica: evitar ambientes ruidosos (institutos, pubs, cines, bares...), evitar cansarse (exercicio pouco intenso, non viaxar, non estresarse, non enfadarse, relaxarse todo o posible...), non beber, non fumar, non drogarse (estas tres, francamente, non as respecto demasiado)...

Aprendizaxes: aínda que pareza mentira, ensináronme moito sobre as miserias humanas, a desenvolver máis paciencia coa xente, a comprender que unha expresión desagradable pode agachar ou disimular unha gran dor ou drama ou doenza. Aprendérome, probablemente, a ser tolerante ata a esaxeración. Iso si, póñome histérica cos ruídos bruscos e agudos: tradéanme os miolos.

Desde hai cinco anos comprobei que non sempre están igual, malia ter posto en práctica todas as recomendacións feitas polo otorrino e o psiquiatra -máis ca médicos, xa amigos-. Se me atopo ben de ánimos, en xeral aturo as subidas de volume como mellor podo intentando distraerme con actividades pouco perigosas: un paseíño, escribir, ler, unha conversa relaxada...; o malo é que a primavera sempre me sentou fatal (os malditos neurotransmisores néganse a funcionar como deberían, a pesar da medicación), así que todo se converte nunha pura desolación, unha soidade terrible, a sensación de que a corda do arco vai romper dun momento a outro e o temor a non ser quen de aturalo durante moito tempo máis.
Oio o que ninguén oe e non oio o que todos oen. Así de simple.

Como non hai alternativas e aínda me gustan bastantes cousas da vida, procuro aferrarme á idea de que máis tarde ou máis cedo calmarán o suficiente para non interferir tanto no cotián. Teño a inmensa fortuna de contar con B e de saberme non só querida, senón moi valorada (ás veces en exceso, creo eu); el é o puntal máis importante desta construción.
Unha vez que o otorrino nos viu paseando pola rúa (xusto nese intre nos dabamos un bico), saíu disparado do coche para saudarnos e dicir, case a berros: "así, así é como cómpre facer; moito cariño, moito amor e gozar das pequeneces da vida".
E así vivo: intentando gozar das pequeneces da vida e non pensar que poida haber outras máis grandes.
Non estou resignada; só conseguín aceptar o que é a miña realidade.