Gradicela

O planeta dos simios
Había varias décadas que non a vía; atopeina na rúa na que compartimos carreiras, batallas, xogos e merendas rodeadas de leiras e solares hoxe convertidos en edificios vellos. Contámonos qué fora das nosas vidas en menos de media hora entre ruídos de coches e chamadas telefónicas.
Subín á casa familiar coma se volvese do cine, sen saber aínda que esa sería a última película que viamos xuntas, o corazón nun puño, a cabeza fervendo... Non lembro comentarios nin palabras, só vexo dúas nenas collidas do ganchete, algo asustadas e moi impresionadas.
A min aínda non se me foi da memoria a metade da estatua soterrada naquel gran areal.