Gradicela

Censura materna
Miña nai pertence ao grupo das hiperpreocupadas; aínda hoxe intenta por todos os medios que ningunha agresión externa roce á nena (si, son a pequena, ¿que pasa?), desexo que a estas alturas está fóra de lugar, pero non pode evitalo.
En tempos, exercía unha censura implacable nas miñas lecturas apelando a ameazas e inconcretos castigos se a desobedecía. Mal sabía ela que na súa ausencia facía da miña capa un saio e asaltaba a zona prohibida sen remorso ningún, ou case.
Un dos libros que me atraía con delirio -por estar suxeito a un veto inflexible- era o Decamerón, un volume groso de papel basto cuxas follas aparecían percorridas por letras miúdas. En canto ela e meu pai marchaban de paseo, asegurábame de que, en efecto, baixaran a escaleira e acudía á fonte da miña curiosidade. Entre sobresaltos por ruídos inconcretos, a sensación de culpa e que aquela prosa non tiña nada de áxil para unha nena, creo que non dei rematado ningún relato completo; tampouco acababa de entender por qué me prohibía con tanto afán o maldito libro. Cousas das nais, dicíame.
Escapou, porén, á súa férrea vixilancia un tomiño de Tolstoi que sacudiu todas e cada unha das miñas fibras, ata o punto de que o mundo se me converteu de súpeto nun lugar completamente descoñecido, hostil e mesmo repulsivo. Ela non chegou a comprender por qué durante unha semana permanecín nun estado semicatatónico nin eu llo contei xamais; agora sería tan ridículo o motivo que nin paga a pena lembralo.
Cando me concedeu permiso para ler o Decamerón, eu andaba noutras andainas e perdera o morbo; malia todo, intentei encaralo nunhas cantas ocasións, pero caíame das mans. Aínda hoxe é o día en que segue sendo unha lectura pendente.