Papá
Cumpriu oitenta e catro anos. O verán pasado os efectos secundarios dun medicamento case acaban con el; no Nadal aínda non se recuperara e outro medicamento volveuno poñer ao bordo do abismo.
Hoxe falamos por teléfono sen interrupcións; estaba só e cabreado porque quedaran de ilo buscar a unha hora para votar e non daban aparecido. Rosmou, queixouse, comentoume que xa empezaba a facer de novo a súa ximnasia matinal para manter a elasticidade, laiouse por enésima vez da súa mala memoria, riu...; fomos cómplices durante vinte minutos.
A nosa relación sempre estivo salpicada de interferencias e dificultades; comezou a fluír hai unha década, a raíz dunha desas tempadas en que lle daba voltas a todo; decateime de cousas que non quería ou non podía ver; achegueime a el tras comprobar que temos as mesmas mans, semellante elasticidade e idéntica mala memoria; somos rabudos, vehementes, acalorados; compartimos inseguridades e incertezas; cada vez discutimos menos. Os dous sabemos que non somos perfectos.
Houbo unha época en que me horrorizaba a idea de que morrese antes de eu poder dicirlle quérote, papá. Cando marche para sempre chorareino sen ese peso enriba dos ombreiros. O tempo amosouse xeneroso comigo. Recoñézome nel; son filla súa.
Ningún comentario :
Publicar un comentario