Gradicela

Relacións humanas
É o típico asunto do que cadaquén fala segundo lle vai, no que o consenso semella tan imposible coma na política e para o que non existen receitas máxicas. Unha proba máis do variados que somos.
B e mais eu tivemos -pasado e ben pasado- moito trato cunha parella que se declaraba comunista; el, ata a medula e así se manifestaba de palabra sempre que atopaba ocasión. A min molestábanme a súa intransixencia, o seu convencemento de que posuía a razón (pensaba moito as cousas, ergo non podía equivocarse) e un afán consumista que me cruzaba os desconcertados cables, sobre todo desde que nunha viaxe me encheron o coche de todos os obxectos inimaxinables e nos fixeron regresar abafados entre bibelots, cerámicas, xerseis e mantas portugueses, embutidos e ata un xamón de Jabugo (tan só nos faltaban uns cantos churumbeles para completar o cadro).
En Lisboa sufrimos unha intoxicación por empeñárense en cear nunha casa de comidas que saía no gurú dos xornais, e que a min me valeu catro días de retorzóns e paradas inevitables nos bares, atraentes ou non, que se me poñían a tiro. Arrastrounos por unha ardente Zafra a primeiras horas da tarde dun cálido día do mes de agosto porque non se podía alterar o horario elaborado polas súas espartanas e disciplinadas neuronas. E... moitos detalles máis que sería pesado contar.
Eu tería pasado por todo iso sen protestar en exceso (aínda que o do xamón confeso que o levei fatal) se o home non tivese un trazo de carácter que me desborda: os celos. Se a súa titi e mais eu pasabamos unha hora falando, se nos tocabamos ou nos colliamos da man para cruzar unha rúa (dábame seguridade antes de poñer os oídos), primeiro palidecía, logo arrubiaba e remataba achegándose a nós para tomar posesión de quen só era súa e nada máis ca súa.
A relación esmoreceu e rematou cando os alcumes 'cariñosos' de Stalin e O Mouro deixaron de facernos graza definitivamente.