~/Õ/õ/~/ã/Ã/~
A primeira vez que vin mandar un fax coideino o colmo da maxia; non da modernidade, non; da maxia. Iso de que alguén puidese ler un texto que eu lle enviaba ao minuto seguinte era o non plus ultra. He, he, he. Xa non digo nada do ordenador nin do telefonino nin da interné, porque, malia saber que se trata de tecnoloxía, unha non acaba de dixerilo ao cento por cento. Para min que polo medio hai algún meigo facendo feitizos e ocúltannos o dato para non alarmarnos.
Poñer as ondiñas e as vogais nasais do título supón para min algo semellante. Premes catro teclas e... velaquí están.
Grazas ao señor Pawley que me aprendeu, agora poderei poñer todas as ondiñas que me pete.
¡Iupiiupiiuuuuuuuuu!
Ningún comentario :
Publicar un comentario