Gradicela

Presente imperfecto
Apoias o lombo na parede e dobras as pernas; coas mans sostés a cabeza, malia que o peso dos cóbados nas coxas non acaba de agradarche. Unha soa idea éncheche a mente e, se puideses, estarías moi lonxe dese patio acugulado de xente. Hai moitos grupos espallados comentando as súas cousas, pero ti non formas parte de ningún. Prefires estar só. Hoxe. Onte. Sempre.
Non podes evitar sentirte amargado, a pesar de intuíres que ti tamén tes certa responsabilidade na situación que vives, que contribúes coa túa actitude de illamento voluntario a que ninguén desexe preguntarche cómo te chamas, a que ninguén se incline cara a ti e che faga un comentario afable, amable, cómplice. Non tes cómplices neste lugar; non tes amigos. Descoñeces a fonte de información, pero estás seguro de que todos ao teu redor saben o teu pasado que ti coidabas remoto. Non chegas a notar hostilidade, mais si indiferencia, coma se non existises, coma se foses transparente. Non che gusta, pero estás demasiado absorto na túa teima para comprender que a barreira tras a que te intentas abeirar tamén te esconde.
Alzas a cabeza e descansas os antebrazos no colo. Albiscas o teu compañeiro de mesa charlando con alguén que non distingues con claridade entre as sombras. Preto deles, un grupo de seis discute sobre algo que non oes pero adiviñas interesante polas expresións animadas das faces. Érgueste con pesadez do teu recanto e inicias o camiño ao interior do edificio. Por primeira vez en moito tempo es consciente da túa soidade. Pésache.
Transcorre a mañá con tanta lentitude que podes contar os segundos un a un, coma as doas do rosario que túa avoa deluva día a día, aferrada a un consolo que ti es incapaz de compartir. Saes só, corpo perdido na morea de corpos que se apiñan nas portas e, así, rodeado de xente alegre e barulleira, en medio da súa calor, notas unha puntada dolorosa no peito. Dolorosa e xeada. Queres chorar, mais non permites un desafogo que coidas febleza; apertas o paso, case corres, para chegar á casa e que ninguén se decate do que sentes.
A túa avoa ansía un bico que ti non lle regalas; sentas á mesa e xantas sen falar. Ela agarda. Agarda dende hai tempo as túas confidencias. Agarda en balde. Méteste no cuarto e pechas por dentro. Acendes a radio e escoitas calquera música, tanto che ten. Por fin, na intimidade, permites que as bágoas escorreguen mainas dos teus ollos. Non as podes deter. Dormes.
Espertas á tardiña, a cabeza dorida, o pasado presente. Unha vez máis, o sono revive o pesadelo. Óllaste a ti mesmo de cativo, agachado, o terror tan intenso paralízate. Eles búscante, pero ti sabes que non é para quererche. Atópante. Berras. Protexes a faciana coas túas mans feridas. Sangras.
Queres afastar de ti o remate da historia, como se nunca a vivises; é inútil. Cando a primeira parte fai acto de presenza, o resto atrapállase na memoria. Ves un cativo nun cuarto escuro, esperando que os ruídos se apaguen. Abres a porta centímetro a centímetro, andas descalzo polo corredor; o luar ilumina a cociña; tremes; buscas; non dubidas. O espello do corredor que conduce ao seu cuarto devólveche unha imaxe que case non coñeces; asústaste do ollo negro, do sangue seco pegado no nariz, das queimaduras na fronte e nas meixelas, da orella partida, de ti... O único devezo que te move é que isto acabe para sempre. Apertas con dificultade o trinchante na túa pequena man e entras. Tes sorte. Os dous dormen.
Pechas os ollos para non seguir mirando. É inútil.
A avoa peta na porta con suavidade. Hai que cear. Quere falar contigo. Non se atreve.
Ignoras o que comes, aínda que a túa mirada non se afasta do prato. Sacódeste ao notar a man dela na túa; ficas quieto, o garfo detido entre a boca e a mesa. Algo amolece en ti, por moito que non queiras. Amósache uns papeis. Cóntache algo. Parece animada coma nunca. Tes unha moto.
Ao día seguinte non chegas ao instituto. Ninguén te acha de menos; só o xefe de estudios se decata de que Fiz Vilariño Pereira, o novo alumno, falta ás súas clases desde hai unha semana. Chaman á casa. A avoa chora.
A Garda Civil búscate. Atopan no monte, preto da moto esbandallada, o teu corpo roto. Semella que sorrís. A avoa chora e deluva as doas do rosario unha vez máis.
As clases suprímense. Barullo no patio, risos, carreiras, carteiras esquecidas. Día de festa. Ninguén te lembra.