Respirando
Aínda me queda un resto de tristura; acabará por disiparse, coma a brétema, grazas a unhas boas doses de sensatez e realismo. Meus pais son vellos, si, mal que me pese.
Se cadra o que máis me pesa é a impotencia. Inevitable. Só podo respirar.
Ningún comentario :
Publicar un comentario