A primeira vez
A primeira vez que entrei nunha aula con trinta persoas batíame tan forte o corazón que os latexos me resoaban nos oídos igual ca golpes de tambor; as pernas, convertidas en dous troncos de amorfa xelatina, case se negaban a desprazarme; tiven que apoiar as mans na mesa para que non se notase o baile da pluma mentres pasaba lista, e a voz..., en fin, a voz semellaba saír dunha trompeta desafinada, atascada e vella. Foi unha das peores experiencias da miña vida.
Logo escoitei por aí que a nova profesora tiña pinta de dura e malas pulgas e que cumpría andar con moito tino con ela. Fíxome graza, moitísima graza. Mal sabían que apenas podía durmir polas noites, que pasaba as tardes estudando e corrixindo, que cada mañá representaba unha nova batalla da que dubidaba moito sobrevivir. Durante o primeiro mes perdín cinco quilos, afiáronseme os trazos da faciana e andaba en perenne alerta coma se tivese a obriga de controlalo absolutamente todo.
Anos despois souben que iso pasaba moito máis do que eu cría. O peor, dixome unha amiga, era notar trinta ou corenta pares de ollos fixos en ti, observando cada xesto, cada movemento, cada tic para arquivalos e analizalos, comentalos con outros e esmiuzalos e, á fin, sentenciar sen posible apelación.
Coido que gañei o seu respecto a vez que contestei non o sei, pero dígocho mañá a unha pregunta que me fixeron.
Ningún comentario :
Publicar un comentario