Gradicela

¿Intransixencia? Pode ser...; case seguro; en fin: si
Onte comprobei no caderno de Pawley que non estou curada en absoluto, que hai cuestións que me seguen cabreando até un punto perigoso e que mellor me sería repetirme algún mantra sedante cando caio no tema.
A cousa vén de lonxe, para a miña desgraza, desde as primeiras veces que escoitei falar sen ningún reparo sobre lingüística a persoas que non tiñan formación (nin xeral nin particular) nesa disciplina.
Ninguén do común se sente capacitado para discutirlle a un matemático cál é o mellor sistema para resolver un problema ou a un físico se esta ou aquela lei da termodinámica está mal presentada. ¡Ai, amigos!, pero cando sae a normativa deste idioma a relucir, poucos son os que resisten a tentación de opinar ou discrepar dela, mesmo vilipendiala, polo mero feito de que na súa zona tal palabra non se di así.
Existen dialectalismos, particularismos e expresións familiares que forman parte da esfera lingüística dun individuo, dunha familia ou dun grupo de amiguetes (o seu idiolecto, vaia), válidos e imprescindibles para se comunicaren entre eles, pero ninguén con dous dedos de fronte pretendería incluílos no estándar. J'ai les cannes en fleur era unha frase usada por unha familia bretona coa que compartín vacacións hai moitos anos para referirse ás pernas cansas tras unha longa camiñada; non figuraba en ningún dicionario de expresións feitas nin a recollía ningunha gramática. A eles tanto lles tiña.
O estándar dunha lingua elabórano -como debe ser- especialistas en lingüística e filoloxía; pode gustarnos máis ou menos unha opción, pero de aí á ousadía de coidala incorrecta por sistema media un abismo; quizais nos desgusten as persoas ou o organismo encargado de construír o edificio do estándar, pero de aí a restarlles creto como especialistas media outro abismo.
Falar un idioma non nos converte en filólogos. Xamais escoitei a un panadeiro, economista, químico, camareiro ou matemático castelanfalantes queixarse polo estándar español; comprenden (creo) que se trata dun modelo para todos e non entran en detalles -como debe ser- porque non son especialistas no tema. Entón, ¿por que calquera indocumentado coida ter dereito a entrar a saco no modelo galego?
¿Alguén pode explicarmo?